خداوند به شیطان گفت: مسیحا را سجده کن. شیطان غرور داشت، سجده نکرد.
گفت: من از آتشم ومسیحا گل است، چگونه او را سجده کنم.
خداوند گفت: سجده کن، زیرا من  چنین می خواهم. من چیزی می دانم که تو نمی دانی.
شیطان سجده نکرد. سرکشی کرد و رانده شد، و کینه مسیحا را به دل گرفت.
شیطان قسم خورد که مسیحا را بی آبرو کند و تا واپسین روز حیات، فرصت خواست.
خداوند مهلتش داد، اما گفت: نمی توانی، هرگز نمی توانی. مسیحا دردانه من است.
قلبش چراغ من است و دستش در دست من. گمراهی اش را نمی توانی، حتی تا
واپسین روز حیات.
شیطان می داند مسیحا مظهر انسان، همان است که از فرشتگان بالاتر می رود،
و می کوشد بال مسیحا را زخمی کند.
عمری است که شیطان گرداگرد مسیحا می گردد، دستهایش پر از حقارت و وسوسه
است. او بدنامی مسیحا را می خواهد. بهانه بودنش ، تنها همین است.
می خواهد قصه مسیحا به بی راهه کشد. نام مسیحا رنج شیطان است. شیطان از
شیوع مسیحا می ترسد. مسیحا عشق است و شیطان از عشق واهمه دارد.